Speciaal vanwege de cliffhanger in mijn vorige blog ‘Het Kutwijf‘ heb ik mijn zus bereid gevonden om een gastblog te verzorgen. Lees snel verder en ontdek waarom het kutwijf een kutwijf was.
Toen ik op een zondagmiddag verwikkeld was in een Marktplaatszoektocht naar een rollator voor mijn vader, stuitte ik op een advertentie van Willempie. De rollator was goedkoop en Willempie woonde ook nog eens in Dordrecht, het reageren waard dus.
Contact opnemen met de aanbieder kan tegenwoordig via Marktplaats alleen nog maar via het contactformulier, waar een standaard tekst klaarstaat voor de gemakzuchtige gebruiker. “Beste Willempie”, stond voor me klaar. Normaal zou ik een wildvreemde niet zo snel met Willempie aanspreken, maar het leek me nog altijd persoonlijker dan “Beste aanbieder”, en ik vond het ergens ook wel grappig. Ter compensatie voor mijn amicale aanhef was de rest van de inhoud van mijn bericht enorm vriendelijk en beleefd, met daarbij zelfs een “Met vriendelijke groet” als afsluiter.
Hallo
Diezelfde avond ontving ik een reactie: “Hallo. Is er nog belangstelling? Hij kan morgenochtend opgehaald worden. Wilma”. (Wilma? Hm.) Niet echt de toon die ik probeerde te zetten met mijn bericht, maar ik kon het haar moeilijk kwalijk nemen dat haar reactie te kortaf naar mijn zin was. Ik liet me niet uit het veld slaan en stuurde een uitgebreide en verheugde reactie met enthousiaste uitroeptekens en wederom vriendelijke groeten. Willempie gaf niet mee en antwoordde steevast met “Hallo.”, met daarop volgend gemiddeld 3 woorden die de lading van haar boodschap moesten dekken. Er gingen nogal wat berichten over en weer, en hoe vriendelijker mijn toon, hoe korter haar antwoorden, zo leek het. Een wanhopige “Ha die Wilma!” zorgde zelfs voor een reactie zonder aanhef. Nee, Willempie zat écht niet te wachten op een beetje jolig corresponderen over de verkoop van een rollator.
Groetjes
Mijn oudste broer bood aan om de rollator op dinsdagavond op te gaan halen. Ik stuurde Wilma een berichtje met de tijd waarop ze mijn broer kon verwachten, sloot het berichtje met “Groetjes!” en kreeg hierop geen reactie. Dinsdagavond, vijf minuten voordat de marge van het doorgegeven tijdsbestek was verlopen kreeg ik een berichtje. Dat ze het allemaal niet meer begreep, of mijn broer nou wel of niet wilde komen, dat ze een hoger bod had en vooral dat ze nu toch echt wel gewoon wilde weten waar ze aan toe was. Ha, dus Willempie wilde me op de nipper nog even een loer draaien en er vijf euro extra uitslepen! Ik stuurde het berichtje snel door naar mijn broer en belde er direct achteraan. Blijkbaar zat het me hoog want ik riep “Ben je al bij dat kutwijf?”. Mijn broer stond direct op scherp, maar had mijn bericht nog niet gelezen. We spraken af dat hij nog maar niet op zijn telefoon moest kijken en gewoon met het afgesproken bedrag moest aankloppen. Als ze dan zou beginnen over een hoger bod, dan zou zijn verbazing in elk geval oprecht zijn. Toen mijn broer me vervolgens belde met een uitgebreid en smeuïg verslag van zijn vergeldingsactie heb ik, met nog drie andere luisteraars met tranen in de ogen moeten lachen.
Vijf seconden nadat ik ophing stuurde Willempie: “Hallo. Hij is opgehaald.”, ik heb maar niet meer gereageerd.
– Omwille van de privacy zijn de namen in deze tekst gefingeerd. –