Eigenlijk was ik best wel tevreden met mijn P. Tot ik na 9 jaar als enig kind te hebben doorgebracht werd verblijd met een broertje. Maarten heet hij, met een M. Een mooie chocoladeletter, die er veel groter uit ziet dan zo’n onhandige P.
Toen ik eenmaal had gezien dat alle letters even zwaar waren vond ik het niet zo erg meer. Zo’n P was eigenlijk ook best een praktische vorm om op te eten. Ik heb volgens mij wel eens overwogen om een briefje voor de Sint in mijn schoen te leggen. Of hij misschien een I kon geven: dat eet nog makkelijker.