Schalkse blikken in de stiltecoupé

Al een paar minuten schuift ze ongemakkelijk heen en weer, haar tas al op schoot. Demonstratief trekt ze de rits van haar jas nog een stukje hoger op, zodat het duidelijk is: dit meisje is bijna op haar bestemming en wil bij het volgende station uitstappen. Dit soort non-verbale communicatie werkt prima, en is in een stiltecoupé helemaal op zijn plaats.

Het station komt in zicht en het meisje maakt aanstalten om te gaan staan, maar vindt blijkbaar dat ik (want ik zit naast haar) en de medepassagiers tegenover ons haar niet genoeg ruimte gunnen. Ze schuift nog eens tevergeefs heen en weer om vervolgens de stilte te doorbreken met een veel te hard ‘MAG IK ER EVEN LANGS?!’. Reizigers schrikken op uit kun krant, Whatsapp-gesprek of winterslaap en kijken het opgefokte meisje verbaasd na als ze de driftig de trein uitwandelt.

Nu breekt een vreemd moment aan: de achterblijvers, die de gehele reis zorgvuldig hun best hebben gedaan om elkaar vooral niet aan te kijken of te raken (want dat doe je nou eenmaal niet in de trein) wisselen ineens schalkse blikken uit. Alsof ze willen zeggen ‘Wat een raar wijf, vind je ook niet?’ of ‘Nou, nou, dat was een beetje overdreven’. Maar dat kan natuurlijk niet, want we zitten in een stiltecoupé.

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.