Met de kriebels in m’n nek zit ik op de bank. Mijn schoonzus heeft net m’n haar geknipt en ik ben aan het nadenken over mijn allereerste tweet. We schrijven 18 februari 2009 en ik heb nog geen duidelijk beeld van Twitter, wat ik ermee wil en al helemaal niet wat ik ervan kan verwachten.
Daarom schrijf ik:
“In Zaltbommel om me een nieuw kapsel aan te laten meten door mijn schoonzus/kapster.”
Een meesterwerkje is het niet, maar desondanks leg ik tevreden mijn telefoon naast me neer: de teerling is geworpen. Enkele minuten later piept m’n telefoon: ik heb een antwoord ontvangen op mijn tweet. Ik ben verbaasd, want ik heb op dat moment nog maar drie volgers. Een wildvreemde schrijft terug:
“Aan je foto te zien valt er niet veel eer aan te behalen!”
Enigszins verontwaardigd (zo afzichtelijk zie ik er op m’n profielfoto niet uit, toch?) probeer ik te bedenken wat iemand bezielt om zomaar antwoord te geven op mijn onschuldige berichtje. Later ontdek ik dat de afzender afkomstig is uit Zaltbommel en waarschijnlijk alle berichtgeving over deze Gelderse plaats in de gaten houdt, dus heel persoonlijk is deze aanval niet. Toch kan ik me de verontwaardiging die ik precies vier jaar geleden voelde nog goed herinneren.