Op Marktplaats kun je dus gewoon voor 15 euro een rollator kopen, ontdekte mijn zus. En omdat m’n vader herstelde van een operatie en zo’n ding nodig had, kwam dat heel goed van pas. Ze had de deal snel gesloten en ik bood aan om de rollator diezelfde avond nog op te gaan halen bij de verkoopster. Ik stond net op het punt om de auto uit te stappen, toen m’n zus belde.
“Ben je al bij dat kutwijf geweest?”, vroeg ze. Kutwijf? Ik wist van niks. “O, dan moet je dat berichtje dat ik net heb gestuurd ook maar niet lezen. Doe dat maar nadat je ‘m gekocht hebt.”. Met die raadselachtige instructie in mijn hoofd belde ik aan bij het huis van de verkoopster. Wat zou m’n zus bedoeld hebben?
Witte badjas
Het licht in de gang ging aan, en door het raampje in de deur kon ik zien met wie ik te maken had. Zo te zien was ze van middelbare leeftijd, gekleed in een witte badjas, en voorzien van een vreemd kapsel. Dat vond ze zelf blijkbaar ook, want in de gang nam ze nog even de tijd om rustig een kam door het overduidelijk geverfde haar te halen. Terwijl ze naar de voordeur liep nam ik me voor om dit mens eens even goed op haar plaats te zetten. Ik wist wel niet waarom, maar m’n zus had vast goede redenen om haar als kutwijf te bestempelen.
Proefrit
Toen de ijdeltuit – die ook nog bijpassende witte sloffen bij haar badjas droeg – de deur openzwaaide was meteen duidelijk dat ze snel zaken wilde doen. Ze had de rollator al meegebracht, en zette ‘m op de stoep. Ik pakte het ding aan en ging met opzet uitgebreid testen hoe hij reed, zodat ik ondertussen even een plan kon bedenken. Het kutwijf stond ongeduldig te wachten tot ik klaar was met m’n proefrit toen ik ineens bedacht hoe ik haar een hak kon zetten.
Bingo
“Remt ‘ie wel goed?”, vroeg ik, terwijl ik haar de vijftien euro overhandigde. “Ja hoor.”, zei ze, terwijl ze aanstalten maakte om de deur te gaan sluiten. Ik keek de vrouw nog eens indringend aan. “Dus u heeft er altijd wel fijn mee gereden, zelf? Nooit problemen mee gehad?”. Bingo! Ze verslikte zich bijna en liep rood aan. Even dacht ik dat ze ging schreeuwen, maar ze vermande zich en gromde “Hij was van m’n schoonmoeder, dus dat weet ik niet.”. En met een verwijtende blik sloot ze alsnog haar voordeur.
Voldoening
Onderweg had ik mooi de tijd om m’n zus te bellen en triomfantelijk te vertellen hoe het allemaal was afgelopen. Toen ze uitgelachen was (en dat duurde best nog wel even) kreeg ik ook nog te horen waarom ze het nou eigenlijk zo’n kutwijf vond. Het was inderdaad maar goed dat ik dat niet van tevoren wist.