Bloed en vanillevla

Niet veel mensen weten dit, maar al sinds mijn jeugd ga ik gebukt onder de sadistische streken van mijn moeder. Zo heb ik jarenlang geen vanillevla kunnen eten als gevolg van een traumatische ervaring met dit oer-Hollandse toetje. Het is nu inmiddels 30 jaar later: tijd om eens een boekje open te doen over dit aangrijpende drama.

Plastic

Ik was niet de enige thuis. Sterker nog: ik kom uit een groot gezin. Mijn praktische ouders kozen er daarom voor om geen servies van glas of aardewerk te gebruiken, maar een uitgebreide set met plastic borden, bekers en schaaltjes. Er was wel een glazen servies, maar dat kwam slechts bij hoogtijdagen op tafel. Aangezien wij maar één hoogtijdag vierden zal mijn toetjestrauma zich op een Kerstdag hebben voltrokken.

Aardbeien

Gezeten aan het hoofd van de eettafel had ik nog maar net de laatste hap van mijn macrobiotische maaltijd naar binnen gewerkt toen het tijd was voor het toetje. Het toetje! Daar keek ik op dat moment nog naar uit, zoals alle kinderen zonder toetjestrauma dat doen. Mijn moeder zette voor iedereen een glazen schaaltje met vanillevla neer. Een ondiep schaaltje was het, waar een zuinig beetje vla in paste. Net toen ik mijn lepel had gepakt gebeurde het: mijn moeder keek me aan met een ondeugende twinkeling in de ogen en zei: “Vind je ook niet dat die vla naar aardbeien ruikt?”.

Chaos

Als ik er nu aan terugdenk springen de tranen nog in mijn ogen: naïef als ik ben boog ik voorover om eens goed aan de vla te ruiken. Net toen ik bedacht dat ik toch echt geen aardbei rook voltrok zich het drama. Ik voelde hoe mijn achterhoofd met kracht werd geraakt, waardoor mijn hele gezicht zich met een klap in het ondiepe schaaltje met vla boorde. Hevig geschrokken trok ik mijn hoofd terug, om vervolgens te zien hoe een straaltje bloed uit mijn neus een rood plasje vormde midden in de vanillevla.

Huilen

Toen ik om me heen keek zag ik alleen maar lachende gezichten, en mijn moeder (die de klap natuurlijk had uitgedeeld) lachte het hardst. Het liefst had ik heel hard willen huilen, maar dat deed ik niet. Wel nam ik me voor om nooit meer aan vanillevla te ruiken. Dat heb ik dan ook tot op de dag van vandaag niet meer gedaan.